Զգացի թեթև շարժում ՝ սառնությունը էլ ավելի մեծացավ,բույրը ասես խենթացնում էր:
Պտտվեցի դեպի այդ գեղեցի՜կ աղբյուրը՝ ասես կողմնացույցի սլաքը դեպի հյուսիս:
-Միթե՞ երազ է, և կրկին այդ բույրը, նրա թա՜ց վարսերի անուշ բույրը:
Խենթանում եմ, բայց չեմ ուզում աչքերս բացել, ուզում եմ գտնել նրա շուրթերը, ուզում եմ զգալ նրան:
Լսեցի նրա ձայնը ՝
-Աչքերդ բաց արա:
Այդ գեղեցիկ ձայնը և անուշ բույրը մատնեց ճանապարհը դեպի նա:
Եվ ես, ասես կույրը՝ փա՜կ աչքերով շրջվեցի դեպի նա:Արդեն ավելի մոտ էր նա: Արդեն զգում էի նրա շունչը: Շոյում էի նրա թա՜ց վարսերն ու ասես ինձ էր փոխանցվում նրա անմարդկային դողը:
-Էլ չեմ կարող (Մտածեցի ես):Սկսեցի դանդա՜ղ համբուրել նրա բամբակից էլ փափուկ շուրթերը:
Սենյակիս օդն ասես ջերմացավ մեր շուրթերի հպումից ՝ դադարեցի սառնություն զգալ:
Դադարեցի զգալ նաև շրջապատող աշխարը:
Մեկ միտք կար ` ուղղակի զգալ այս հավերժությունը:
-Նրա ամեն մի շունչը վարակում էր ինձ անհագ ցանկությամբ և ես համբուրում էի նրա քնքուշ շուրթերը այնպես ՝ ասես վերջինն էր:
Սակայն դեռ վախ կար ՝ Չե՜մ բացի աչքերս:
Նա թեքվեց դեպի ինձ և կարծես ասում էր գրկի ամու՜ր-ամու՜ր:
Ենթարկվեցի, գրկեցի նրան և ասես հալվեց նա տաք ձեռքերումս:
-Սկսեց չհամբուրել:Ավելին էր ուզում:
Դողում էր նա, դողում էի ես:
Շրջվե՜ց՝ կանչում էր:
Մոտեցա նրան և սկսեցի դանդա՜ղ շոյել նրա մազերը,ապա շուրթերը:
Համբուրելով մոտեցա կրծքերին և նրա ծա՜նր շնչից ակամա դուրս եկավ մի ցածր տնքոց, որն ավելի կանչեց ինձ դեպի նա:
Թաց էր … և նրա այդ ցա՜ծր տնքոցն ավարտի հասցրեց մեր այդ ՝ անգիշերը:
http://henzo-manucharyan.blogspot.com/2013/10/18.html
