Slaq.am-ը շարունակում է ստանալ նամակներ՝ իր ընթերցողներից իրենց հուզող հարցերի շուրջ: Այս անգամ մեզ նամակով դիմել է 35-ամյա Կարինեն:
«Ես 35 տարեկան եմ։ Կյանքս այնպես է դասավորվել, որ չեմ հանդիպել այն մարդուն, ում հետ կցանակայի ամուսնանալ: Երիտասարդ տարիքում երկրպագուներ շատ ունեի, սակայն միշտ մտածում էի` մինչև իմ ուզած մարդն ինձ չհանդիպի, չեմ ամուսնանա… բացի այդ ունեի լավ աշխատանք ու չէի մտածում ամուսնանալու մասին։
Եթե տարիներ առաջ իմ հարազատներն ինձ հանդիպելիս հարցնում էին` երբ ես ամուսնանալու, հիմա արդեն անգամ այդ հարցն էլ չեն տալիս` մտածելով, որ արդեն ուշ է, ես, ինչպես ընդունված է հայերիս մոտ ասել, «տանն եմ մնացել»:
Իսկապես գուցե նաև այդպես է… Հայաստանում եթե աղջիկը 30-ն անց է դառնում, նրանով սկսում են հետաքրքրվել մեծ մասամբ ամուսնացած-բաժանված տղամարդիկ: Իմ դեպքում էլ այդպես էր… Հավանաբար մտածում են, որ կույս չեմ, իսկ հայ տղամարդկանց չգիտես ինչու կույս աղջիկ է պետք…
Ասեմ, որ ես իմ տարիքից բավականին փոքր եմ երևում ու շատերն են զարմանում` իմանալով իմ իրական տարիքը: Ամիսներ առաջ հանդիպեցի այն մարդուն, ում հետ կցանկանայի կյանքս կապել: Արդեն 7 ամիս է՝ հանդիպում ենք: Երկար ժամանակ շփվելուց հետո բացահայտեցի, որ նա ինձնից 10 տարով փոքր է, նա նույնպես իմ տարիքի մասին ուշ իմացավ: Մի պահ փորձում էր ետ կանգնել իր զգացմունքներից, քանի որ իր ծնողները կտրականապես դեմ են մեր հարաբերություններին:
Օրեր առաջ նա ինձ ասաց, որ ամուսնանալ չի կարող ինձ հետ, սակայն չի ցանականում նաև լքել։Ծնողները նրան կանգնեցրել են երկընտրանքի առաջ. կամ ես կամ իրենք։ Իսկ նա չի ցանկանում ոչ նրանց կորցնել ոչ ինձ։ Սերը այնքան ուժեղ էր, որ նա ցանկանում է թողնել ընտանքիը ու կյանքը կապել ինձ հետ…Իսկ ես չգիտեմ ինչ անել… ընդունե՞մ, թե՞ ոչ։
slaq.am