Սակայն մի հարց ինձ հանգիստ չի տալիս, հոգիս շարունակ տանջում է մի դաժան սուտ, որ ժամանակին ասել եմ ամուսնուս մեր սերը չկործանելու ու իմ երջանկությունը պահպանելու համար: Մինչ ամուսնուս հանդիպելը` ես սիրահարված էի մի անսիրտ ու անհոգի մեկին, ով խաբեց ու օգտագործեց ինձ ու մի օր էլ անպետք իրի պես դուրս նետեց իր կյանքից ու ամուսնացավ: Դրանից հետո ես կոտրված էի, փորձել եմ նույնիսկ վերջ դնել կյանքիս, սակայն բարեբախտաբար հանդիպեցի իմ ապագա ամուսնուն ու հասկացա ինչ է իրականում նշանակում սիրված ու գնահատված լինելը: Ամուսնուս իհարկե ասել եմ, որ նախքան իրեն հանդիպելը ընկեր եմ ունեցել, սակայն թե ինչ աստիճանի խորն է եղել մեր հարաբերությունները համարձակություն չունեցա ասել: Գիտեի, որ եթե ասեմ, նա, ինձ սիրելով, կհրաժարվի: Մենք ամուսնացանք ու այդ գիշեր ես այնպես խաղացի` ամուսինս չհասկացավ, որ կույս չեմ: Նա ինձ այնքան էր սիրում ու վստահում, որ չկասկածեց էլ: Դրանից հետո արդեն մի քանի տարի է անցել, ես ամուսնուս սիրում եմ կյանքիցս շատ, կարծում եմ նա իմ միակ ու իսկական սերն է, սակայն ինձ տանջում է այն հանգամանքը, որ ստել եմ, թերևս միակ անգամն է եղել, որ ստել եմ նրան: Չգիտեմ ինչ անել. ասե՞մ, խոստովանե՞մ: Նա ինձ չի ների, արժանապատվությունը թույլ չի տա որ ների: Օգնեք ինձ, ձեր խորհուրդներն ինձ օդի պես են անհրաժեշտ:
Slaq.am