Ների՛ր ինձ, բայց պիտի գնամ: Հարցեր մի՛ տուր: Ինձ համար շատ դժվար է ու ցավոտ մեր բաժանումը: Ես գիտեմ, որ դու լաց ես լինելու իմ գնալուց հետո: Թող գոնե այս ծաղիկները քեզ ժպիտ պարգևեն: Աշխատիր ինձ չարությամբ չհիշել… Չնայած, գիտեմ, որ դա հնարավոր չէ: Ես ուրիշին եմ սիրում ու այսօր մեկնում եմ նրա մոտ: Մենք էլ չենք տեսնվի:

Ես գրկել էի ծաղկեփունջը ու նայում էի նրա աստիճանաբար փոքրացող ուրվագծին: Նրանից մնաց այդ ծաղկեփունջը, որը չորանալուց հետո դրեցի տուփի մեջ. երդվել էի երբեք դեն չնետել:

Քսան տարեկանում ես սկսեցի չարաշահել ալկոհոլը, ծխել սովորեցի: Ինչ-որ անհասկանալի շրջապատում էի հայտնվել: Մշտական երեկույթներ, խմիչք, տղաներ: Ինձանից ոչինչ չէր մնացել: Ախր, ես վստահ էի, որ մենք պիտի ամուսնանայինք, ունենայինք ընտանիք, երեխաներ… Իսկ նա հեռացավ… Ես տղաների մեջ փնտրում էի նրան, իսկ տղաներն իմ մեջ տեսնում էին մեկին, ումից կարելի է պարզապես հաճույք ստանալ:

…Հերթական անգամ ես ծնողներիս ասել էի, որ կուրսեցուս տանն եմ գիշերելու՝ քննություններին պատրաստվելու համար, իսկ ինքս գնացել էի փաբ: Կուրսեցուս չէի էլ զգուշացրել, որ ծնողներիս նման բան եմ ասել: Մայրս զանգահարել էր նրան: Ընկերուհիս անմիջապես գլխի էր ընկել` ինչ է կատարվում և ասել էր, որ ես լոգարանում եմ, ապա իմանալով, որտեղ կարելի է ինձ գտնել, տնից դուրս էր եկել…

Նա մտավ փաբ ու, առանց որևէ բան ասելու, թևիցս քարշ տվեց զուգարան: Ես հարբած էի: Լվացվելուց հետո դիմահարդարման հաստ շերտի տակից երևաց դեմքս՝ երիտասարդ, բայց այնքան տառապած, այնքան դժբախտ: Ձեռքիցս բռնած նա ինձ դուրս հանեց փաբից: Ողջ ճանապարհին լուռ էինք: Երբ ես փորձեցի խոսել, նա ընդհատեց ինձ.

-Ոչինչ մի՛ ասա… Մենք վաղը գնում ենք հոգեբանի մոտ: Ես չեմ ուզում, որ դու վերջնականապես կործանվես: Ես չեմ կարողանում ազդել քեզ վրա: Ու չեմ կարողանում տեսնել այն, թե ինչ է քեզ հետ կատարվում:

Ես հասկացա, որ եթե չեմ ուզում կորցնել միակ ընկերուհուս, պիտի ենթարկվեմ:

Հոգեբանն ինձ դուր եկավ… Բավական էր ընդամենը մեկ հարց, որ ներսումս կուտակվածը դուրս հորդեր:

-Ի՞նչ ես զգում:

-Միակ բանը, որ զգում եմ, դատարկությունն է, անսահման դատարկությունն իմ ներսում: Ես գիտակցում եմ, որ անդունդի եզրին եմ: Ես այլևս չեմ կարողանում պայքարել իմ մտքերի ու իրականության դեմ: Ես երջանիկ չեմ լինելու, ես սիրված չեմ լինելու, ու իմ կողքին չի լինելու այն միակը, ում մասին երազում էի, ում ուրվագիծը մտքումս այդքան իրական է: Ես միշտ մենակ եմ լինելու:

Անկողինս լցվելու է ոչ թե սիրով, այլ միայն հաճույքով, որ տղամարդիկ ուզում են ինձանից ստանալ: Այո՛, տղամարդիկ ինձանից միայն սեքս են ուզում: Ուզում են շոյել դեռ երիտասարդ մարմինս: Ես չեմ ուզում, որ այդպես լինի: Ուզում եմ ազատ արձակվի հոգիս, որը խաչված է այն մարմնի մեջ, որը միայն ժամանակավոր են ուզում սիրել:
-Ես քեզ խորհուրդներ ու գնահատականներ չեմ տալու: Պարզապես քեզ օգնելու եմ հասկանալ մտքերդ ու զգացմունքներդ, վերլուծել իրավիճակը: Դու պետք է հասկանաս, որ իրականում խնդիրը քո մեջ է: Դու պետք է ինքդ քեզ ընդունես ու հասկանաս և ամենակարևորը` հաշտվես քո անցյալի հետ:

-Բայց Դուք չեք հասկանում: Ես սիրում էի, իսկ նա ինձ օգտագործեց: Երկու տարի նա ինձ հիմարի տեղ էր դնում: Ես նրան սիրում էի կյանքիցս ավելի, իսկ նա… նա ինձ հետ քնեց ու լքեց ինձ: Ու բոլոր տղամարդիկ միայն դա են ուզում ինձանից:

-Դու պետք է հասկանաս, որ այն մարդը, ով քեզ իսկապես սիրելու է, կսիրի քեզ այնպիսին, ինչպիսին դու կաս: Դու ես որոշելու քո ճանապարհը: Դու բավականաչափ պատժել ես ինքդ քեզ: Դու ուզում ես մոռացության տալ հոգուդ ցավը ու կարծում ես՝ մարմնական հաճույքներն օգնելո՞ւ են քեզ այդ հարցում: Հասկացիր՝ ինչ է քեզ իրականում պետք: Եթե քեզ բավարարում են այդ հաճույքները, շարունակիր այդպես էլ ապրել, իսկ եթե դու ուզում ես զգացմունքներ ունենալ, ապա հիշիր, որ մենք ստանում ենք այն, ինչ ուզում ենք: Իրականում դու վիրավորված ես ու այս կերպ խլացնում ես հոգուդ վիրավորանքը: Ես չեմ կարծում, որ իրականում դա այն է, ինչ դու ցանկանում ես: Հասունանալու համար քեզ անհրաժեշտ էր տառապել… Իսկ տառապանքը մաքրում է մարդուն:

Ընկերուհիս, պարտաճանաչ մայրիկի պես, ինձ տանում էր հոգեբանի հետ հանդիպումների, իսկ հետո, ձեռքիցս բռնած, հասցնում տուն, որ ես հանկարծ «չշեղվեմ ճիշտ ճանապարհից»: Բայց արդեն երրորդ սեանսից սկսած ես ինքս էի անհամբերությամբ սպասում հոգեբանի հետ հաջորդ հանդիպմանը:

Շատ քիչ ժամանակ է անցել, բայց ես արդեն ալկոհոլ օգտագործում եմ միայն փոքր չափաբաժիններով ու հրաժարվել եմ ծխախոտից, քանի որ իրականում այդ «փոքրիկ մարդասպանները» բոլորովին էլ չեն օգնում:
Կենտրոնացել եմ դասերիս վրա ու այլևս փաբ չեմ գնում: Ավելի ճիշտ, գնում եմ միայն ընկերուհուս հետ՝ մեկ գավաթ գարեջուր խմելու: Հին ընկերներս առանձնապես չեն ուզում շփվել ինձ հետ, քանի որ նախկինում ինձ հետ անհամեմատ ավելի ուրախ էր, ու, բացի այդ, ես միշտ բոլորին խմիչք էի հյուրասիրում:

…Մեր բաժանումից երեք տարի է անցել: Այս տարիների ընթացքում նա ոչ մի անգամ չի զանգել կամ չի գրել ինձ, իսկ ես երկար ժամանակ ամեն գիշեր քնելուց առաջ մտածում էի, թե որտեղ է նա, ինչ է անում հենց այս պահին: Մտածում էի՝ արդյոք նա իմ մասին հիշում է, թե ոչ:

Մի քանի օր առաջ ես բացեցի կոշիկներիս տուփերից մեկը: Տուփի վրա հաստ շերտով փոշի էր նստած. հավանաբար, երկար ժամանակ այն չէր բացվել: Այնտեղ չորացած ծաղիկների փունջ էր` միակ հուշը, որ մնացել էր նրանից. ես պատռել էի բոլոր նկարները, նվերներն աղբն էի նետել: Անցած սիրո չորացած վկան: Բայց ես այլևս ոչինչ չէի զգում: Հոգեբանն օգնեց ինձ հասկանալ, որ ես իրավունք չունեմ պատժելու իմ հոգին ու մարմինը: Իմ անցյալն իմ մասնիկն է, և ես պիտի համակերպվեմ ու հարգեմ իմ անցյալը:

Ձմեռն արդեն ավարտվում էր, ու օդում զգացվում էր գարնան հոտը: Ես սիրում եմ գարունը: Բայց այդ գարունն իմ ամենասիրելին դարձավ… Մենք ծանոթացանք ստանդարտ սցենարով, հենց այն ընկերուհուս ծննդյան օրը, ով օգնեց ինձ հետ կանգնել անդունդի եզրից:

…Արդեն հինգերորդ ամիսն է, որ մենք հանդիպում ենք: Նա իմ մասին գիտի ամեն ինչ: Ես նրանից ոչինչ չեմ թաքցրել: Նա դրան արժանի չէ: Ես կարծում էի, որ տասնութ տարեկանում սիրել եմ, մինչդեռ հիմա` քսանչորս տարեկանում եմ հասկանում, թե ինչ է իրական սերը: Ես կարծում էի՝ հոգեբանը որոշ բաներ ասում էր հենց այնպես, ինձ հանգստացնելու համար, հոգեկան քաոսից ինձ դուրս բերելու համար: Սակայն հիմա ես հասկանում եմ, որ նա ամեն ինչում իրավացի էր…

Այո՛, իմ կողքի տղամարդը սիրում է իմ մարմինը, բայց մարմնիցս ավելի սիրում է հոգիս:
cosmo.am