1. Արևելքում մի ժամանակ մարդիկ էին ապրում, ովքեր իրենց «կադեբերիզներ» էին կոչում, որոնց միակ պարտականությունն էր նախքան ամուսնությունը աղջիկներին կուսությունից զրկելն էր: Կուսությունից զրկելը շատ պատասխանատու և վտանգավոր գործ էր համարվում:

2. Հին սկանդինավյան ցեղերի մոտ մի ավանդույթ գոյություն ուներ: Նախքան առաջին ամուսնական գիշերը՝ մութն ընկնելու պես, գլխավոր մոգը կույսին անտառ էր տանում, խարույկ վառում և որևէ կենդանի զոհաբերում Ֆրեյա աստվածուհու պատվին: Եվ միայն դրանից հետո էր կատարում իր ուղիղ պարտականությունը: Եթե սեռական ակտի ժամանակ կուսաթաղանթը չէր պատռվում և արյուր չէր գալիս, ապա զոհաբերությունը համարվում էր չընդունված: Երկրորդ փորձը թուլատրվում էր: Իսկ եթե դրանից հետո նույնպես հաջողություն չէր գրանցվում, ապա աղջկան համարում էին մերժված աստվածների կողմից և մատնում հավերժ միայնության: Այդ դեպքերում ամուսնությունը չեղյալ էր համարվում և ամուսնուն այլ կին էին գտնում:

3. Եգիպտոսում, Սաուդյան Արաբիայում և բազմաթիվ այլ մահմեդական երկրներում մինչ օրս պահպանվել է կուսությունից զրկելու հանդիսավոր արարողությունը, որի ժամանակ ցուցամտին կտոր էին փափաթում և այդպես պատռում կուսաթաղանթը: Կտորի վրա պետք է արյան հետքեր մնային:

4. Հին ռուսական ամուսնական արարողության մեջ ժողովրդական ավանդույթ կար: Ամուսնու ընկերը առաջին ամուսնական գիշերը մնում էր նորապսակների հետ, և եթե փեսան չէր կարողանում կատարել իր պարտականություն, ապա նա պետք է փոխարիներ նրան:

5. Սլովակիայի, Բոսնիայի և Մոնտենեգրոյի հյուսիսում փեսայի ընկերը հարսնացուին սիմվոլիկ կերպով (իսկ հին ժամանակներում իրականում) զրկում էր կուսությունից:

6. Տիբեթում կույս աղջկա հետ ամուսնանալը վատ վարքագիծ էր համարվում: Եթե գյուղում իմանում էին դրա մասին, ապա զույգին կարող էին նույնիսկ վտարել: Նախքան ամուսնությունը աղջիկը պետք է 20-ից ավելի տղամարդկանց հետ լիներ: Սակայն պատմել ամուսնուն նախկին զուգընկերների մասին, քաղաքավարի չէր:

7. Օվկիանիայում, ըստ ավանդույթի, փեսացուն իր ապագա կնոջը վստահում էր իր մի քանի ընկերներին, ովքեր հարսնացուի հետ մի հեռու վայրում մի քանի օր անցկացնում էին: Միայն վերադառնալուց հետո տեղի էր ունենում ամուսնության արարողությունը:

8. Սումատրա կղզու զակաև ցեղի մոտ հարսնացուին կուսությունից զրկում է նրա հայրը, ում օգնում էին հորեղբայրները և մայրերը՝ անկախ տարիքից: Երբեմն խեղճ աղջկա մահճակալի մոտ հավաքվում էին 10-70 տարեկան 25 տղամարդ:

9. Հայտնի մշակութաբան Միրաչա Ելիադեն իր «Շամանիզմ. Էքստազի արխաիկ տեխնիկաները» գրքում ներկայացնում է շամանուհի հռչակվելու համար աղջկա կուսությունից զրկելու պատմությունը: «Աղջկան մերկացնում են, ապա պառկեցնում են գառան մորթիով ծածկված մահճակալի վրա և սկսում են մոգական շարժումներ անել: Հետո մյուս շամանուհիները սկսում են ծծել նրա կուրծքը, որովայնը և սեռական օրգանները՝ այդ ճանապարհով նրա էքստազի հասցնելով: Միևնույն ժամանակ նա զրկվում է կուսությունից»:

10. Հին Հնդկաստանում կուսությունից զրկում էին փողի դիմաց, և դա անում էին հատուկ մարդիկ, ովքեր հմտացած էին այդ հարցում: Աղջկան այդպիսի մասնագետի մոտ տանելու հարցը որոշում էր նրա մայրը: Այդ պրոցեսը տեղի էր ունենում առնադամի տեսք ունեցող քարե, փայտե կամ որևիցե այլ առարկայի միջոցով: Դրանից հետո աղջկա հեշտոցի մեջ տերևներից պատրաստված հատուկ քսուք էին դնում, որը բուժում էր և թուլացնում էր տհաճ զգացողությունները: Ընդ որում, պրոցեսի ընթացքում կորցրած արյունը ծնողների ցանկությամբ կարելի էր հավաքել և հետագայում օգտագործել որպես սիրադեղ:

Ավելին քան փաստեր