Զրույցը ներկայացված է ստորև.
– Որպես թուրք՝ Հրանտ Դինքի սպանության կազմակերպիչների չբացահայտման պատճառով ես պատասխանատվություն և ցավ եմ զգում:
– Բայց դուք չեք, որ ղեկավարում եք պետությունը:
– Այո՛, սակայն դա իմ զգացումն է:
– Կիսու՞մ եք ցավը:
-Այո, կիսում եմ ցավը: Ես այս երկրում եմ ապրում, քվեարկում, կան բաներ, որ չեմ կարողանում շտկել: Թուրքիայի մտավորականներից լինելով՝ չեմ կարողանում օգնել տարբեր խնդիրների լուծմանը: Սակայն իմ զգացումները որևէ տեղ չեն կորչում: Հայերի ջարդերի ժամանակ ես չկայի, մայրս էլ նույնիսկ չէր ծնվել: Այդ պատճառով պատասխանատվություն չեմ զգում, սակայն դա իմ երկրի՝ Թուրքիայի ամոթալի իրադարձություններից է:
– Այսինքն տեղահանության հետևանքով պատասխանատվություն չե՞ք զգում:
– Ո՛չ, չե՛մ զգում և չեմ հավատում, որ դա ցեղասպանություն է, սակայն վատ իրադարձություն էր:
-Կարծում եք, թե տեղի ունեցածը ցեղասպանությու՞ն չէր :
– Այո՛, չեմ կարծում, թե ցեղասպանություն էր:
– Սակայն հայերը…
– Հայերը կարող են այլ կերպ մտածել:
– Հայերը պնդում են, որ ցեղասպանություն է եղել, կարող է զայրանալ:
– Հնարավոր է: Ես հայերին շատ եմ սիրում, սակայն դա պարզապես տեղահանություն էր պատերազմի ժամանակ: Պատերազմի ժամանակ տեղի ունեցածը Ցեղասպանություն չես անվանի: Այնպես չէ, որ հրեաների պես նրանք ոչինչ չէին անում, ու մենք սկսեցինք կոտորել հայերին:
– Կրկին ասացիք «մենք», սակայն դա օսմանցիների արածն էր:
– Օսմանցիներն էլ ենք մենք:
– Այդպես եք զգում:
– Իհարկե, օսմանցիների հետնորդն ենք:
– Ձեզ օսմանցի՞ եք զգում, թե՞ նրանց հետնորդը:
– Ո՛չ, ես հանրապետական Թուրքիայի զավակն եմ, սակայն այդպիսի սերունդ կա, ես իմ օսմանցի պապի գրկում եմ մեծացել: Մեկ վայրկյանում մկրատով չեք կարող կտրել անցյալը:
http://civilnet.am/
